Ons verblijf in Huanchaco

Het is er beland, ons tweede verslagje vond zijn weg naar jullie toe. Hoe gaat het daar? Hier verloopt alles heel vlot, maar ook rustig. Wij verblijven twee weken in Huanchaco voor Spaanse lessen en de praktische regelingen omtrent ons vrijwilligerswerk in Leymebamba. Aanvankelijk dachten we dat twee weken in dit kleine vissersdorpje een beetje lang zou worden, maar niets is minder waar. De tijd vliegt, ook hier in Peru, en ons verblijf in Huanchaco loopt al op zijn einde. Wat hebben wij intussen uitgespookt? Niet veel, maar tegelijk ook heel veel. We proeven hier van het Peruaanse leven: de levendige markt, de gekke bussen, het levensritme, het heerlijke fruit, … Het is verfrissend om es elders te zijn. Je ontdekt elke dag wel iets. Gelukkig is het momenteel laagseizoen (het hoogseizoen is van December tot maart, dan is het zomer en grote vakantie), waardoor het hier rustig is met niet al te veel toeristen. Het is hier aangenaam lenteweer, het zonnetje schijnt zachtjes, een ideaal weertje om het hier allemaal wat te ontdekken. De zoektocht gaat ook steeds beter aangezien we intussen onze eerste woordjes Spaans spreken. Iedere dag komt Rita, een heel toffe Peruaanse, les geven in ons appartementje. Als dat geen luxe is! We moeten wel nog wat oppassen met het lokale eten … vaak gewassen in slecht water … onze maag en darmen … en de toiletten zijn niet altijd de witte tulpen zoals wij ze kennen. Daarom zijn we ook heel blij met ons appartementje, het vormt een ideale overgangsruimte.

Hier in Peru lopen we vaak in de kijker. Dit klinkt misschien erg gek maar het is waar, veel jongeren willen ons fotograferen (onze blonde lokken zijn een ware bezienswaardigheid hier!). Daarnaast willen veel mensen een praatje slaan en krijgen we af en toe een telefoonnummer en adres in de hand geschoven. Toeristen zijn vaak meer dan welkom, en geld is hierbij niet onbelangrijk. Gelukkig hebben we intussen ook al de kans gehad mensen beter te leren kennen. Peruanen maar ook ‘internationalen’ (gringo’s!), waaronder ook vrijwilligers. Boven ons woont een leuk Koppel (Amy van Engeland en Jeoffrey van Frankrijk) waar we veel mee optrekken. We eten vaak samen en spelen vooral gezelschapspelletjes. Erg leuk! Zij wonen hier reeds een goed half jaar en blijven nog ruimschoots een jaar. Het is wel handig om hun ervaringen te horen. Zo weten we bijvoorbeeld wat de prijzen hier zijn en of de Peruanen al dan niet meer vragen omdat we gringo’s zijn. (Gringo is een gemeenschappelijk woord voor alle blanke buitenlanders, maar wordt in Peru niet echt negatief gebruikt, in tegenstelling tot Mexico bijvoorbeeld) Je voelt als toerist wel sterk dat velen vooral geinteresseerd zijn in jouw geld, je loopt hier rond met een groot dollarteken op je hoofd. Een gewaarschuwd man is er twee waard, en wij zijn al reeds met twee. Dus we zitten wel veilig! Men zegt dat die mentaliteit hier aan de kust veel sterker heerst dan in de bergen (waar we straks naar toegaan). Peru is een enorm heterogeen land, er heerst een grote verscheidenheid in cultuur en natuur. Peru kan opgedeeld worden in drie lange stroken, van west naar oost: de kust, de Andesbergen en het Amazonewoud.

Huanchaco staat bekend voor zijn traditionele vissersboten, caballitos de totora. De vissers zitten op de boot alsof ze op een paard zitten, vandaar de naam. (caballito betekent paard, en totora is het soort riet waaruit ze vervaardigd zijn) De boten zijn mooi om te zien en hebben een speciale vorm (daterende uit de pre-Inkatijd!, 100 na christus) om opgewassen te zijn tegen het wilde water. Het proces na de visvangst is ook fascinerend. Het is een soort van minimarktje op het strand waarbij de vissers de krabben verkopen en een voor een uit het grote net tevoorschijn halen. Verder hebben wij hier mooie zeewandelingen gemaakt, Trujillo verkend (dit is de dichtstbijzijnde grote stad met veel koloniale gebouwen), Chan Chan en Huaca del Dragon (tempel van de draak) bezocht (meer over deze ervaring in een ander specifiek relaas) … Andere tempels (huaca del sol (zon) en huaca de la luna (maan)) wachten nog op ons. Misschien wagen we ons ook eens aan een surfles in het woeste water met de grote golven (en de kracht van de natuur voelen!) Verder zijn wij aan het wachten op onze coordinator van het project in Leymebamba. Wij zouden met hem afspreken in Trujillo en alles regelen, maar door een erg triest voorval is dit uitgesteld tot later deze week. (zijn zus is jammergenoeg vorige week onverwachts overleden)
Dus wij blijven nog even hier in Huanchaco en springen zaterdagochtend de bus op richting Leymebamba. We verkregen intussen al wat meer informatie over het project en het dorpje en we beseffen dat het een bijzondere ervaring zal worden. De meeste Peruanen zijn nog niet in Leymebamba geweest, en slechts weinigen hebben er al van gehoord (het is hun vergeven, hun land is groot en het dorpje klein en afgelegen). Maar degene die er al geweest zijn, of in de streek (chachapoya), zijn laaiend enthousiast (prachtige natuur, enorm vriendelijke mensen, …), dus dat belooft!

Als laatste, nog een grappig weetje, enkele dagen geleden stond Laurens op met de woorden: ‘ik wou dat ik een gitaar had vandaag’. En raar maar waar, tegen de avond was zijn wens waarheid geworden. In het huis waar de eigenares woont (onder ons appartementje) staat een piano. Die dag vroegen we haar of we er even mochten op spelen, het mocht, met plezier. Marie Ella (de eigenares) was zelfs zodanig enthousiast over de klanken die voor eventjes haar huis vulden, dat ze prompt ook haar gitaar vanop zolder ging halen. Zo zie je maar, nu hebben wij voor een weekje een oud, maar gezellig gitaartje liggen! (En aangezien ze haar huis wat op orde aan het stellen is en de gitaar echt oud is, zullen wij vragen om het instrument voor een prijsje over te kopen. Alsook de piano. (familiefront, dit laatste, de piano, is een mopje natuurlijk, je hoeft geen “pakje” op te halen aan de haven!)
En als afsluiter: gisteren is er een kleine aardbeving geweest, maar geen schrik, want dit komt hier regelmatig voor, kleine bevingen zonder schade. (vermoedelijk was dit gisteren ook zo, aangezien we er niets meer van gehoord hebben en de beving heel kort was). De trilling was niet erg groot, slapende laurens werd niet wakkergeschud.
Nu zeggen we jullie salu, hou ons op de hoogte van de gebeurtenissen in Belgie, en hoe gaat het met onze regering trouwens? Graag hadden wij geweten of wij nog steeds Belg of misschien enkel Vlaming zijn?!
Vele groeten aan allemaal

Lot en Laurens