Het Peruaanse avontuur op zijn einde

Arequipa is geen typische Peruaanse stad. Ze verschijnt als een witte parel temidden een woestijnlandschap en heeft, net zoals haar inwoners, een eigenzinnig karakter. Haar stralende gestalte heeft ze te danken aan een wit vulkanisch gesteente genaamd sillar. Bijna alle gebouwen in het historische centrum werden hieruit geconstrueerd. De inwoners, Arequipeños, kenmerken zich door hun kritische geest, wat zich uit in de talloze manifestaties tegen overheidsbeslissingen in Lima. Als tweede grootste stad van Peru laat ze haar stem horen, maar helaas – zo bleek uit vele gesprekken – vaak zonder resultaat.

Zoals het vorig verslag reeds vertelde, verbleven we in Arequipa bij de familie van Patrick en Maria Helena. Alle tantes en nonkels, broers en zussen, dochters en zonen, ... ontvingen ons als koningen! We werden werkelijk bij iedereen uitgenodigd en ze namen ons talloze keren mee op ontdekking, doorheen de stad en omgeving. Het was voor een ons een enorm aangename periode waar we met een warm hart aan terugdenken. Hopelijk kunnen we snel voor hen hetzelfde doen in België!

Na twee weken wees de weg naar Cusco, de stad der Incas.
Cusco, voor ons de mooiste stad van Peru of misschien wel de mooiste die we tijdens ons verblijf in Zuid-Amerika zagen. De architectuur, de omgeving, de sfeer, … gewoon schitterend! De straten worden door vele toeristen bewandeld, maar de kracht van de stad weet de banaliteit die het toerisme met zich meebrengt, te overwinnen. Met haar kleine, kronkelde straten die op en neer lopen, mooie plazas, fantastische kerken, goede musea, Inca-architectuur die het straatbeeld domineert of achter de gevels schuilgaat, … is ze onweerstaanbaar. Logisch dat ze bij de wereld in trek is… En dan mag je nog niet vergeten dat het de toegangspoort is tot Machu Picchu.

Machu Picchu is een stad van de Inca’s die nooit door de Spanjaarden is ontdekt geweest waardoor ze vrij intact is bewaard gebleven. Gelegen op een stijle berg en ter hoogte van 2400 meter ligt ze dan ook goed verborgen. Pas in het begin van de twintigste eeuw werd ze op de kaart gezet door de Amerikaanse archeoloog Hiram Bingham. Lokale boeren kenden haar al veel langer maar voor hen bleef dit niet meer dan landbouwgebied. Vanaf ‘de ontdekking’ veranderde er veel voor dit mythisch landschap. In 1983 werd Machu Picchu opgenomen op de werelderfgoedlijst van UNESCO, en in 2007 werd het verkozen tot één van de nieuwe zeven wereldwonderen. De stijle bergen kunnen haar niet langer beschermen en zo is toerisme tot haar zijde opgeklommen. Om vandaag de dag deze magische plek te bezoeken, is geld en tijd nodig. Maar desondanks leent het zeker de moeite!

Bij de rit Cusco-Machu Picchu maakten wij een mooie tussenstop in Ollataytambo. Het is een schitterend dorpje waar de huizen en portalen uit gigantische Incastenen zijn opgebouwd. Daarna klommen we de bergen op, op weg naar hogere sferen, en bereikten we het magische Machu Picchu. De staat van de site is ongelooflijk en het spreekt enorm tot de verbeelding. Je waant je in de geschiedenis, hoewel het allemaal moeilijk concreet te plaatsen is. Zo weet men nog steeds niet zeker wat de betekenis van deze plek moet geweest zijn. Kortom, je beleeft een fantasie.

Voor ons was de mooiste plek eveneens de laatste in dit land. Van hieruit gingen we verder naar Bolivië….